Και όταν βρέθηκα τέλος στην κεντρική αίθουσα του σπηλαίου, είδα μπροστά μου έναν γέροντα νάναι καθισμένος σ’ έναν χρυσό θρόνο. Στο ένα του χέρι κρατούσε τον σμαραγδένιο πίνακα, που είχε σκαλισμένα απάνω τα λόγια της αρχαίας σοφίας.
Και μου είπε ο γέροντας: «Δε μπορώ να σου δώσω τον πίνακα, μόνο αποστήθισε τα λόγια τα γραμμένα, και πάρτα μαζί σου χαραγμένα στη μνήμη. Ύστερα μελέτησε μόνος σου τη σοφία αυτών των λόγων, κι όταν νιώσεις έτοιμος, φύγε και περιπλανήσου σ’ όλη την οικουμένη, να την διδάξεις στους ανθρώπους, Αλλά να διδάξεις τη σοφία των λόγων αυτών, κι όχι τα ίδια τα λόγια. Διότι ο λόγος αυτός ο γραμμένος, είναι τέλειος στη διατύπωσή του, και αν ληφθεί κατά λέξιν και ως έχει, μπορεί να χρησιμεύσει τόσο για καλό, όσο και για το κακό. Άφησε λοιπόν τους ανθρώπους να φανταστούν όποια σοφία τους ταιριάζει, κι ας προκύψει από τον καθένα ένας δικός του ξεχωριστός σμαραγδένιος πίνακας, ένας δικός του νόμος και λόγος. Μόνο έτσι ο άνθρωπος θα μπορέσει ν’ αποβάλει τον εγωϊσμό του, τις επιθυμίες για πλαστά δημιουργήματα, τη μανία για πλούτη κι εξουσία, τον πόλεμο και τις σφαγές. Μόνο έτσι θα ορίσει την ελευθερία του, αλλά και τα όρια αυτής της ελευθερίας που του ορίζει η κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Διότι το μεγάλο έργο, δεν είναι της ύλης ή της ζωής, του σώματος ή της ψυχής. Το μεγάλο έργο βρίσκει την πραγμάτωσή του στο πνεύμα, το ενοποιητικό, το αρχέγονο, αυτό που δε μπορούμε ν’ αντιληφθούμε παρά μόνο με τα μάτια της ψυχής.»
Διάβασα προσεκτικά το κείμενο στον πίνακα, και το αποστήθησα.
Πορεύτηκα στη ζωή όσο καλύτερα μπορούσα, και δεν επεχείρησα να διδάξω πριν ολοκληρώσω πρώτα τον δικό μου πίνακα, με το δικό μου τρόπο, τα δικά μου λόγια, για τη δική μου γνώση. Κι επειδή δεν παραβαίνω την εντολή του Τρισμέγιστου, τα παραθέτω, ζητώντας από τους αναγνώστες να μην τ’ ακολουθήσουν κατά γράμμα, αλλά να επιχειρήσουν (αν θέλουν) τη διατύπωση του δικού τους Σμαραγδένιου Πίνακα. Όπως έκαναν πριν από μένα, οι Jabir Ibn Hayyan, Galieni Alfachimi, Sigismund Bacstrom, Issac Newton, Kriegsmann, Fulcanelli, Idris Shah και τόσοι άλλοι.
1. Ιδού, αληθώς λέγω, απολύτως και αναμφιβόλως.
2. Ό,τι είναι ορατό είναι αντικατοπτρισμός αυτού που είναι αόρατο, κι ό,τι είναι αόρατο πηγή αυτού που είναι ορατό.
3. Το αόρατο φάσμα εντός και εκτός, ανάμεσα και γύρω, είναι το εν το ενιαίο.
4. Πάντα τα διαχωρισμένα, ορατά και αόρατα, προέρχονται από το ένα, το αδιαχώρητο, το ενιαίο και το φάσμα του, κι αυτό το φάσμα γίνεται λογισμός.
5. Ο λογισμός, έχει τη φωτιά πατέρα και το ύδωρ μητέρα, ο αήρ το έσπειρε κι η γη το έθρεψε στο βυζί της.
6. Είναι ο δημιουργός όλων των θαυμαστών και της τελείωσης αυτού του κόσμου, και η δύναμή του ακεραία.
7. Η φωτιά να ξεχωρίσει από τη γη, το διακριτό από το αδιάκριτο.
8. Ανυψώνεται από το νερό στον αέρα, και αναδεικνύεται σε κυβερνήτη του αοράτου.
9. Μ’ αυτό τον τρόπο το φως θα διώξει το σκοτάδι, και το έργο του λογισμού γίνεται τέχνη.
10. Αυτή είναι η υπέρτατη δύναμη του λογισμού, γιατί ξεπερνάει το διακριτό και διεισδύει στο αδιάκριτο.
11. Έτσι μαθαίνει ο λογισμός πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, και με τον ίδιο τρόπο πορεύεται προς τη γνώση.
12. Αλλά η γνώση αυτή είναι τρισυπόστατη.
